Öldür Beni Kadın

Söyle bana vakit ne zaman, güzelsin, güzel sanki yok benzerin. Kadın söyle vakit ne zaman, hüzün bitmez mi bu gecelerde? Umut tükenmez mi geceleri? Şu geceler, tüketmez mi insanı? Alkol yakmazmış gibi yüreğimi, ruhum ısınmamış, hiç ısınmamış gibi.

Başka bir hayaldi, bir an başladı, sonra bitti. Ne zaman başladı, ne zaman bitti, kestiremedim zamanı. Geldi yanıma oturdu, sigaramı yaktı. Anlattı, öyle gecenin ne kadar güzel geçtiğinden çok, gecenin ne kadar balıklamasına içindeki acıya daldığından bahsetti. Ben dinledim, anladım, hak verdim, gözlerimi verdim, kendimi vermeye cüret ettim, o anlattı ben dinledim. Tüm suçum bu çektiğim acılara dair. Ona dair. Ben ona baktım, o gözlerime baka baka bana anlattı, bana ağladı. Benim nutkum tutuldu. Biliyorum, çok romantik, ne o, çok mu sıradan geldi?

Ne unutması; iki gece uyuyamadım, gözlerini, yüzünü göremedim diye. İki gece seni düşünmeden film izlemedim, bilirsin çok film izlerim, tüm bunlar yalnızlığımdan. Bir gece yalnızca bir gece tadabildim ruhunu, tadı damağımda kaldı. Oysa senden sonra, o geceden sonra, senin o melül bakışlarından, ağlamaya ramak kalmış gözlerinden sonra… Sonsuz bir analiz yapıldı tanrıların gözlerinden gözlerime.

Biliyorum, çok saçma, çok sıradan, üzgünsün, bitkin, yorgun, bir o kadar doldu gözlerin, bir o kadar dolmuştu yüreğin, diline vardı tüm anıların, sen bana döküldün, ben hazmettim, ben yuttum sana dair tüm acıları. Sen özgür ol, mutlu ol diye.

Söyle bana vakit ne zaman, güzelsin, güzel sanki yok benzerin. Kadın söyle vakit ne zaman, hüzün bitmez mi bu gecelerde? Umut tükenmez mi geceleri? Şu geceler, tüketmez mi insanı? Alkol yakmazmış gibi yüreğimi, ruhum ısınmamış, hiç ısınmamış gibi.

Git; gözlerime baka baka ağladın, korkmadan. Şimdi sesin çıkmaz oldu, çok mu korktun, git. Ne sana değer zaman, ne de bana dokundu şimdiye kadar mutluluk.

Duvar sessiz, pencere ferah, sonbahar bu, ne gezer mutluluk, bu son can çekişmeleridir ruhun.

Hissettirdiğin yalnızlık kurşun gibi, yeni yürümeye başlayan çocuğa saplanmış gibi. Azad edilmeyi bekleyen ruhun hapsi gibi. Öldür beni.

Öldür beni kadın, öldür beni. Anlamaz, anlatmam da asla. Sözü geçmez akşam sohbetlerinde. Kandırdın beni, kimse bilmez öldür beni. Çatlamış bir merdivendir ruhum, vur baltayı.

Öldür beni. Öyle sessizce gitmeye yoktur hakkın. İtiraz ediyorum vur baltayı, kopar başımı gövdemden. Hakkı yok, beynimin bu bedene sahip olmaya. Öldür beni kadın.

Bilmem

Kaç kelime dökmek gerek kâğıtlara,
Kaç mısra dizmek gerek alt alta,
Ve de kaç şiir yazılmalı yürekten,
Senin derdini anlatmaya.
Bilmem…
Boğazına yumruk gibi oturan bir şey,
Bir duygu, bir evlat acısı, bin kardeş yarası

Şehidim…
Bu yazdığım

Güneşimizin Önünden Çekilin

Bir varmış, bir yokmuş. Baltaları varmış maskeli adamların ve sol göğüsleri boşmuş.

Üzerine güneşin doğup, bir daha batmak istemediği topraklar varmış. Bir daha batmak istemediği zamanlar… Her şey ters yüz olmuş da zamanlar toprak altında kalmış.

Kimi demiş ki, çürümüştür zaman. Toprağın altına inmişse bir defa, bitmiştir artık. Yokmuştur. Demiştir, çünkü kolaydır gününü gün etmek ve toprak oluşu hissetmenin inancını zalim bedenler ne zaman yüklenebilmiştir? Demiştir, çünkü bir gün gücün el değiştireceğini o da bilir. Bari herkes bilmesindir. Herkes aymasın.

Güç nasıl da sarhoş etmiştir; apaçık delirişini nasıl da inkar ettirmektedir insana? Öyle değil midir çünkü? Güce senin gibi teslim olmayanları, diğer bir deyişle senin sahip olamadığın dirayete sahip, senin beceremediğin insanlığı becerebilmiş bedenleri zehirlemek, yakmak, kanatmak; en çok senin acizliğinin göstergesi değil midir?

Değil midir ki hiç umulmadık anda seslerini haksızlığa karşı yükseltecek milyonlar vardır? “Biz, sana apaçık bir fetih (ve zafer yolu) açtık.”* Bir olur, el ele verdiler mi söndüremeyecekleri ateş, saramayacakları yara, kıramayacakları put yoktur. Bir oldular mı gökleri kuşakların sarmayacağı yurt yoktur.

Zamanı diriltir de, cennete koyarlar.

NOT : Başlıkta Ali Ural’ın Güneşimin Önünden Çekil isimli kitabından esinlenildi.

* Fetih Suresi 1. ayet.

Bahçedeki Salıncak

“Bu kentin her yanını unuttuk.”*

En son ne zaman hissettiniz kalbinizin attığını? En son ne zaman nabzınızın farkına vardınız?

Yaşamayı fazla abartıyoruz. Hayır, yanlış anlaşılmasın: Yaşamayı o kadar abartıyoruz ki, yaşadığımızı unutuyoruz. O kadar kapılıyoruz ki dünyaya ve saçma telaşına, kalbimizi duymuyoruz bile.

Stres.

2000lerle girdi hayatımıza. Ya da 2000lerde tavan yaptı, zirveye yükseldi, popüler oldu falan. Her gün yeni bir olayla çıkıyor karşımıza. Sürekli bir dikkat çekme çabası. Sürekli bir ‘Ben buradayım, bir yere gitmedim.’ler.

Farkındayız dostum. Damarlarımızda gezen ikinci illetsin. Ya da birincinin gayrimeşru çocuğu, bilemiyorum.

İllet dedim de, siz de sıkılmadınız mı artık bağzı şeylerden? Anarşinin böyle alenen kutsanması sizin de insanlığınızı acıtmıyor mu?

Neyse.

Tatilimin ilk yazısında yer vermek istediğim konu huzur olur, onu altüst edenler değil.

Güzel kitapların, güzel fimlerin; belki faydalı bir kursun olduğu bir tatil düşlüyorum. Ramazan’ı elimden geldiğince hissetmek istiyorum. Tadını sevemediğim yulaf ezmelerimi, final-özel sert kahvelerimi Denizli’de unutmuş olup, iyi ki de unutmuş olup,  annemin olağanüstü leziz yemekleriyle dolu buzdolabına serenat yaparken kilo almamak istiyorum.

Tatil gibi tatil istiyorum.

Tatil gibi tatil diliyorum.

Sevgiler.

*Edip CANSEVER, Ona Bir Kolye Vermiştim