Bugün didaktik tarafı olan bir şey yazacağım. Belli ki itici olmayı göze almışım. Bugün bahsedeceğim şeyden herkesin kafasının bir kenarında var, eminim. Nedir o? “Ya bize ne allasen” noktası. Fakat bu zavallı noktanın gayet cengaver bir rakibi var: Merak. Aman ya Rabb’im o merak! “Biz sıcakkanlı milletiz”, “Ama biz yakın arkadaşız”, “Lakin yapmayın biz samimiyiz”, “Bizim aramızda öyle şeylerin lafı olmaz”, “Aman yahu onda ne … Okumaya devam et Merak, Beis ve Isırık
Önceki yazımda, bu günceyi yazmaya 6. ayda karar verdiğimi ama gün içinde aklıma gelenleri not almadığı söylemişim. Halbuki bilgisayarımın masaüstünde 6. Ay Notları başlıklı uzun mu uzun bir yazı varmış. Yazdıklarını unutmak da anneliğe dahil. Yazıyı diş mevzusuyla yarıda kesmiştim. Oradan devam. Hayatı bu kadar allak bullak eden diş çıkarma mevzusu neden şenliklerle karşılanır diye düşünürken, diş buğdayından bahsediyorum, aklıma “Lanet olsun! Nihayet çıktı! Bunu … Okumaya devam et Kaptanın Seyir Defteri – Annelik Rocks
-Hava bulutlu, sen nasılsın bugün? -Ben, kedi gibi sokulgan… Huyum değildir aslında bilirsin. Gelip geçecek rüzgârları her zerremle göğüslemeyi severim ama bu aralar değil. Buluttan mıdır nedir? Mutsuzluk desem ayıp olur, hayır, böyle ağırbaşlı bir hüzün yalayıp geçiyor gönlümü. Sıcaklığını bildiğim bütün kucaklara birer birer kıvrılasım var. Öğle vakti çıkabilecek yarım saatlik güneşin hatrına, saati saatin ucuna ekleyerek usul usul öğütüyorum günü, günleri. Sanki sırtımı … Okumaya devam et Hava bulutlu, sen nasılsın bugün?
Bu yazıya niyetlendiğimde bebeğim 6 aylık olmuştu. Yazmaya başlamamın neredeyse 9. ayı buluşu, anneliğe (ya da benim anneliğime?) dair ilk şeyi açıkça söylüyor: Zamana bir şeyler oldu. Şu an bu yazının nasıl akıp gideceğine dair hiçbir fikrim yok. Yazmaya karar verdikten sonra geçen üç ay içinde anneliğin ve günlük hayatımın bazı yönlerinin bu yazıya girmesi gerektiğini düşündüğüm oldu ama tabii ki notlar almadım. Bu da … Okumaya devam et Kaptanın Seyir Defteri: Annelikte 9. Ay
Bayadır kapalı olan Netflix üyeliğimi iki ay önce yeniden aktif ettim. Bunun iki sebebi var: (lütfen okurken herkesin guilty pleasureları olduğunu unutmadan okuyun) Aşk 101 ve Valeria. Evet, lise dizisi gördüm mü izlemek zorundayım. İlk sezonu izlerken de, sürekli saçmalıklarını konuşsak da, farklı bir proje olduğunu kabul ederek izlemiştik. Hani şu laboratuar sahnesi falan. Ya da su altı. Böyle şeyler. Ama demek ki bu da … Okumaya devam et Netflix Sohbeti: Aşk 101 ve Valeria
“Pamuk, sen öyle üşürsün, atkını sar göğsüne.” diyorum. Hak veriyor ki kıvırlarını da alıp bazaya koşuyor sevdiğim ve sonra atkısı boynunda dönüyor. Yabancı hareketlerle çıkıyoruz, eh, nicedir geceleyin dışarı çıkmamışız. Ankara’nın ekim sonu geceleri biraz gavurdur, sabah hırkanı zor bela üstünden söken güneş çekilmiştir. Bu gece de Ankara’nın şanına yaraşır, tastamam. Soğuğun içinde hoplaya hoplaya merdivenleri iniyoruz, keyifliyiz, laflıyoruz, bakıyorum biz de tastamamız. Ancak buraya … Okumaya devam et Bir Ankara Gecesi ve Can Bonomo’yu Sevmek Üzerine
Dostlar, bu sayıda bir öyküm yok ama aklımda bir vecize var: “Her şeyin bir raf ömrü var.” Zira süt kesilir raf ömrü geçince, yoğurt ekşir, sabır taşar örneğin; aşk ise acır. Peki ya dostluklar? Bunu yeni keşfettim, bakın, burası önemli: uzay boşluğunda kaybolur. Çekeleyip durduğun dostluğun ucunu, kaçası olan uçan kırmızı balonu bırakır gibi bırakırsın ve dudağının kenarına sabitlediğin kırık tebessümünü, her yetişkin bireyin er … Okumaya devam et Raf Ömrü, Balon ve Uzay Boşluğu Üzerine
‘Eylül toparlandı gitti işte Ekim filan da gider bu gidişle’ Ne güzel demiş Turgut Uyar. Zamanın acımasız gidişini hatırlamak için hep bu dizeleri söylerim içimden. Söylerim ama hep içimde bir şeyler acır. Sanki elimden bir şeyler kayıp gider. Eylül ayına aşığım. Her başladığında içimde korku olur ama yanında umut da oturur. Farklı duyguları aynı anda yaşayıp ne olduğunu anlamaya çalışırken içime kapanmaya başlarım. Çevremdeki insanlar … Okumaya devam et Eylül Zamanları
İnsanlar maskelerini ne çok seviyor.*Sabahın 5:37’sinde bir sebepten üç saattir uyuyamıyorum. Aslında bu uzun zamandır devamlı olan bir şey, buna alıştım. Ama bu sabah, bu şarkı sözü aklımın içinden gitmiyor. Gitmediği gibi şarkı aklımda ilerlemiyor da sözlerini bildiğim halde sadece bu cümle dönüp duruyor. Bir cümle kaç kere tekrarlanabilirse o kadar kere tekrarladı aklım. İnsanlar maskelerini ne çok seviyor… İnsanlar ve maskelerini düşünüyorum. Maskenin altındaki … Okumaya devam et İnsanlar Maskelerini Ne Çok Seviyor
Belki de aşkların en zorudur. Kendi kendine yaşar durursun. Karşıdaki kişinin haberi var mı, yok mu anlayamazsın. Fark etmiştir, diye düşünürsün. “Onun için çok şey yaptım. Herkes yapmaz.” falan dersin. Ama nerede?! Bir insan, bir insanın değerini bilmezken, benim ona aşık olduğumu mu fark edecek? O yüzden şarkılar, şiirler çıktı. Başka türlü nasıl atacak insan içindekini. İçin içini yerken, kimse anlamazken, herkes saçma buluyorken, kime … Okumaya devam et Platonik Aşk
Kendimi hiçbir şey yapmak istemiyorken bulduğum çeşitli dönemleri yaşamıştım. Ve bu his bir “dönem” sürüp sonra geçmişti. Ama uzun zamandır bu hissin bir dönemi aştığı ve hayatıma gelip yerleştiği bir zamanı yaşıyorum. Evet hiçbir şey yapmıyorum. Kitap okumuyorum, yazı yazamıyorum, yapmam gereken işleri erteliyorum, insanlarla çok sık görüşmüyorum vs vs. Depresyonda mıyım? Hayır. Değilim, çünkü mutluyum aslında. Benim sorunum daha çok her ne yapıyorsam ya … Okumaya devam et Ben Galiba Garfield Oldum!
Şimdi size bir insan grubunu tarif edeceğim. Sonra hepiniz; “ya bu anlattığın bizim … ya!” diyeceksiniz. Çünkü hepimizin çevresinde bu insanlardan en az bir tane var. Kim bu insanlar? Aşağılık kompleksi diye bir şeyin psikolojide yeri var mı bilmiyorum. Yoksa bile hepimiz bu kelimelerin tanımladığı davranış şeklini artık biliyoruz. Bunu derinlerinde tutan birtakım insanlar bunu narsisizm ile birleştirip ortaya bir kişilik çıkarıyor ki sormayın. Eğer … Okumaya devam et Sayın Her Şeyi Bilen
Merhaba sevgili okur, derginin bu sayısında herkesin sürekli maruz kaldığı ve sanıyorum az buçuk rahatsız olmaya başladığı bir ifadeden bahsedeceğim: İnadına. İnadına yaşa, inadına gülümse, inadına mutlu ol, inadına başar, inadına yap… Çokça türevini duyuyoruz her türlü sosyal mecradan. Önceleri reklamlarda, pazarlama politikaları aracı olarak kullanılan bu kelime, şuan herkesin diline pelesenk olmuş durumda. Bir gün bir arkadaş meclisinde, dertlendiğin sıra arkadaşının ağzından çıkıveriyor; “Onlara … Okumaya devam et İnadına
Uzun yazılara vakit ayrılamadığını fark ettim. Hatta uzun uzun konuşulmak bile unutuldu. Kısa mesajlar girdi aramıza. Mektupların kıymeti varmış bence. İçindekini betimleyerek ve gerçekten ne hissettiğini hissederek yazmak sence de karşıdaki kişiye verdiğin değeri göstermez mi? Kısa tutacağım bu sefer çünkü içimdekini betimlemeyi uzun uzun yazmayı hatırlamaya çalışıyorum. Kısa bir şeylerle vakit geçirmeyi değil vaktimi uzun ve kıymetli şeylere yöneltmeye gidiyorum. Belki o yerlerde buluşuruz. Okumaya devam et Kısa Bir Şey
Sanki bazı insanlar bazı şeylere çok kolay ulaşıyormuş gibi gelir ya bazen. Şanslı doğanlar falan. Belki gerçekten öyle olduğu durumlar da vardır. Ama ben artık şuna eminim; hangi kategoride, hangi alanda öne çıkmış olursa olsun; o kişi kesinlikle çok ÇALIŞMIŞTIR/ÇALIŞMAKTADIR. Başarının tesadüf olmayışı! Ama esas konuşmak istediğim, bakış açısının önemi. Yakın zamanda daha çok farkında vardığım bir şey, hayatım boyunca yapmak istediğim/isteyebileceğimi düşündüğüm her şeyin … Okumaya devam et Spontan Radyo Yayını
Kelimeyi biraz daha uzatmak istedim aslında. Yeterince uzun değil mi, diyebilirsiniz, bence değil. Bazen bazı kelimelerin manasının ağırlığını fiziksel olarak da yansıtmasını isteyebiliriz. Çünkü çok uzun cümlelerdense o tek kelime her şeyi anlatsın isteriz. İşte tam da buna ihtiyaç duyuyorum şu an. Omuzlarımdaki sorumlulukları cümlelerce anlatmayayım da “sorumluluklarım” kelimesine birkaç tane daha -lu,luk hecesi ekleyeyim yetsin, istiyorum. Şikayet ediyorum gibi başladım ama etmiyorum aslında. Öyle … Okumaya devam et Sorumluluklarımız
Yalnız kalmanın nasıl olduğunu ya da sakin bir yerde yaşamanın verdiği huzuru anlatacağımı düşünmeyin. Çoğu kişinin deneyimlemediği bir durum benim anlatacağım. Aslında belli bir süre sonra bunu anlatmayı bırakmıştım. Yazıya da ilk defa geçireceğim. Çoğunuz benim işitme kaybım olduğunu bilmiyordur. Hatta işitme cihazı yardımıyla duyduğumu söylemek isterim. Merak etmeyin bu durumu dramatikleştirmeyi hiçbir zaman sevmedim. Bunu yapmak da istemem. İçimi dökmek gibi düşünün. Size bunun … Okumaya devam et Sessizliğimin Dünyası
Ah sevgili okurum, çok dertliyim bu aralar! Günler hiç geçmezmiş gibi gelirken, aslında bir o kadar da çabuk geçtiğini fark ettim. Benim için biraz hayal kırıklığı oldu bu durum. Diyeceksin ki; ‘Bu mu dert ettiğin, başka neler var bu dünyada’. Farkındayım ama dünyada olup bitenler de çok fazla ve değişken, zaten dünyayla birlikte biz de evrilir olmuşuz. Evde tek başıma kaldığım zamanlar çok fazla düşündüm. … Okumaya devam et İç Mahkemem
Alt Başlık 1: Yaşasın! Ne Kadar da İdeolojik Yaklaşıyoruz BirbirimizeAlt Başlık 2: Zaten Kırılmış Bir KızsınAlt Başlık 3: T. Sadece başlıklardan ibaret bir yazı olabilir bu. Çünkü neden olmasın? Zaten başlık, yazı içeriğini anlatması için seçilmiyor mu?Tamam tamam, uzatmadan bu başlıkların ne anlattığı hakkında biraz sohbet edelim, kabul buyurursanız efendim. Önce Ah Muhsin Ünlü’den başlayayım. Ah Muhsin Ünlü aslında hepimizin Onur Ünlü olarak bildiği bir … Okumaya devam et Ah Muhsin Ünlü, Bağzıları ve Eh Tutianna
Ön Not: Şimdiki yazıma başlarken ben Hümeyra’dan “Tutsana Ellerimi” şarkısını birden açmış buldum kendimi, belki okurken siz de açarsanız, birbirimize daha yakın hissederiz sevgili okuyucu, hem de bu ara müzik yazıları yazmamamın bir kefareti olur. Tek şarkıda yazıyı bitiremezseniz ya da biraz daha Hümeyra dinleyeyim, derseniz; “Kirli Beyaz Kedi” ile devam edebilirsiniz. Bugünlerde kafamın yoğunluğundan kendimi kaçıramıyorum. Öyle çok şey dolaşıyor ki aklımda, gözlerimi kapatıp … Okumaya devam et Nasılsın Kızım?
DİLEMMA 