Keyfe kafi suretler benimsedik. Durumu kanıksamakta gecikmedin ya da durumlar varlığınla yokluğun arasında mekik dokuyuşumda toplandı kaldı. Bilemiyorum. Şartellerim atarsa sebebi Tedaş’ta arasan diye kendimi ayakta tutuyorum. Bir yerden sonra ayaklarım da uyuşuyor. Pozisyon güncellemem falan lazım geliyor. Neyse ki bu işlerde iyiyim. İçim kıpır kıpır yerimde duramıyorum. Çocukken hiç anlamamışlardı bu hallerimi de kurt mu var içinde, diye paylarlardı beni her fırsatta. Azıcık sabit durmalıymışım. Kafam karıştı. Uzun zamandır yazmamışım. Belki de saçmalamayı özlemişim. Fazlaca hoşuma gidiyor bir dinleyen olacağını varsayarak yazmak. Nasılsa tek bilinmek isteyen Yaratıcı değil, insan bile bilinmek istemiyor mu?
Günleri suretlerimizin arka planında geçiriyorum. Bıraktım ki geçsinler. Film sahnelerini andırıyor. Ama o film senaryolarına hiç benzemiyor. Zaten oyunculuk da iyi değil. Ortaya ucuz bir film çıkıyor, Harun Tekin’in sesinden; başından sonu belli. Bazı bazı dinlerdik.
Halimi arz ettim. Bana yatacak yer kalmadı. Belki de çok can yakıyorum. Ve çok canımı sıkıyorum. Sonra döngüyü başa sarıyorum. Yaşadığım basit bir tekerrürden ibaret.
Gözlerim kamaşıyor. Sanki dünyadaki tüm uykular silinmiş ve böcekler ışığa gelmiş. Sanırım bu çağın sorununu tespit ettim az önce.
Suçun tamamını üstleneceğim. Tedaş’ın günah keçisi olmasına gönlüm dayanmaz.
