Büyüme Çocuk

Büyüme çocuk

Değişti bu insanların huyu suyu

Dünya dediğin, karanlık

Kör bir kuyu

Büyüyünce farkına varacaksın

Ve son nefese dek özleyeceksin

Çocukken uyuduğun

Dertsiz, tasasız o son uykuyu

 

Büyüme çocuk

Sahte sevgilerle harcarlar seni

Kirli kalplere meze ederler

Besleyip büyüttüğün çocuksu neşeni

Dünya ilk günden daha eski

Ancak insanlar yeni

Postmodern kahpeliğin

Adı olmuş medeni

Dünyanın değişmez yasasıdır ihanet

Adem’den beri

 

Büyüme çocuk

Şimdi bir şekerle bulduğun mutluluğu

Bulabilmek için bir ömür verirsin

Acılar dolar gözlerine

Buğu buğu

Her acıda ufak ufak erirsin

Elinden şeker alır gibi

Alırlar mutluluğunu

Şimdi dünya sana toz pembe

Büyürsen öğrenirsin

 

Büyüme çocuk

Büyüme ki o günahsız kalbin kararmasın

Kötülüğün kol gezdiği sokaklarda

Ömrün bir gül gibi sararmasın

Ey Allah’ım

Hani ya adalet nerede, diye

Yüreğin haykırmasın

Bil diye söylüyorum çocuk

Yok denecek kadar azıcık adaletin bile

Özlemiyle yaşarsın

Anlatıyorum ki

Büyüyünce benden davacı olmayasın

 

Büyüme çocuk

Çocukken güzeldir her şeyin tadı

Heves etme artık büyüsem diye

Bırak inadı

Bak, sana öğüt veren bu adam

Zamanında kimseye inanmadı

Şimdi bin pişman işte

Çocuksu gülüşlerinin doldu miadı

 

Büyüme çocuk

Biliyorum elinde değil büyümemek

Bul bir yolunu işte

Büyüme

Öyle bir pusuya yatmış bekliyor ki hayat

Pişman eder adamı büyüdüğüne

Bir dilek hakkın varsa

Lambanın içindeki cinden

N’olur söyle ona

Büyümeyeyim, de

Hep çocuk kal

Büyüme…

 

Resul Ekrem PEHLİVANLI