Büyüme çocuk
Değişti bu insanların huyu suyu
Dünya dediğin, karanlık
Kör bir kuyu
Büyüyünce farkına varacaksın
Ve son nefese dek özleyeceksin
Çocukken uyuduğun
Dertsiz, tasasız o son uykuyu
Büyüme çocuk
Sahte sevgilerle harcarlar seni
Kirli kalplere meze ederler
Besleyip büyüttüğün çocuksu neşeni
Dünya ilk günden daha eski
Ancak insanlar yeni
Postmodern kahpeliğin
Adı olmuş medeni
Dünyanın değişmez yasasıdır ihanet
Adem’den beri
Büyüme çocuk
Şimdi bir şekerle bulduğun mutluluğu
Bulabilmek için bir ömür verirsin
Acılar dolar gözlerine
Buğu buğu
Her acıda ufak ufak erirsin
Elinden şeker alır gibi
Alırlar mutluluğunu
Şimdi dünya sana toz pembe
Büyürsen öğrenirsin
Büyüme çocuk
Büyüme ki o günahsız kalbin kararmasın
Kötülüğün kol gezdiği sokaklarda
Ömrün bir gül gibi sararmasın
Ey Allah’ım
Hani ya adalet nerede, diye
Yüreğin haykırmasın
Bil diye söylüyorum çocuk
Yok denecek kadar azıcık adaletin bile
Özlemiyle yaşarsın
Anlatıyorum ki
Büyüyünce benden davacı olmayasın
Büyüme çocuk
Çocukken güzeldir her şeyin tadı
Heves etme artık büyüsem diye
Bırak inadı
Bak, sana öğüt veren bu adam
Zamanında kimseye inanmadı
Şimdi bin pişman işte
Çocuksu gülüşlerinin doldu miadı
Büyüme çocuk
Biliyorum elinde değil büyümemek
Bul bir yolunu işte
Büyüme
Öyle bir pusuya yatmış bekliyor ki hayat
Pişman eder adamı büyüdüğüne
Bir dilek hakkın varsa
Lambanın içindeki cinden
N’olur söyle ona
Büyümeyeyim, de
Hep çocuk kal
Büyüme…
Resul Ekrem PEHLİVANLI